کارگاه یکساله شد. سالِ پیش در چنینروزی، اولین اپیزود کارگاه را منتشر کردم. راستش را بخواهید، آنروز، چندان مطمئن نبودم که این آغاز، آنقدری طولانی شود که ۳۶۵ روز بعدش بخواهم چیزی دربارهاش بنویسم. ولی شد و چقدر هم به من خوش گذشت در این ایام.
کارگاه یک پروژهی شخصی بود. بنا بود ابزاری برای معاشرتِ بیشتر باشد در ایام کرونا. با آدمهاییکه دوستشان دارم. اما قدر و سهمِ بیشتری در بین کار و زندگیام پیدا کرد.
در این مدت، بیشتر از هر مخاطب دیگری، بی اغراق، از کارگاه یاد گرفتم. در دل هر گفتوگو، چند نکته برداشتم و چیزهای تازه فهمیدم. امیدوارم که آدمهایی که ما را شنیده و یا دیدند هم، برایشان فایده ساخته باشد.
امروز مطلبی هم در ویرگول نوشتم که از تجربههای این یکسال (به عنوان پادکستسازی آماتور) حرف زدم. به چند دوست نزدیک گفتم و حالا اینجا هم مینویسم: پادکست ساختن یکی از جذابترین کارهایی بوده که در تمام زندگیام تجربه کردم.
همینجا، دوباره، به همهی آنهایی که امکان و میلاش را دارند، پیشنهاد میکنم که پادکست درست کردن را شروع کنند. هم کلی چیز تازه یاد میگیرید، هم خوش میگذارنید، هم دوستان تازه پیدا میکنید و هم در نهایتاش، محتوای جذاب پدید میآورید: چیزیکه خیلی به آن نیاز دانیم.
