آریا گازر در سال گذشته تئاتر «بیانیه کمیسیون صندلی» را روی صحنه برد و از همان طریق با او آشنا شدم و کمی بعدتر، فهمیدم که نه فقط در عرصه‌ی کارگردانی تئاتر، که در امور دیگری هم فعال است. او خود را فیلمساز و مربی کودک معرفی می‌کند، اما در عرصه‌ی ادبیات کودک، پرنده‌نگری و حفاظت از محیط زیست هم به‌طور جدی مشغول است.
در این اپیزود تلاش کردم مدل ذهنی واگرای آریا را بفهمم و سر از شیوه‌ی تصمیم‌گیری‌هایش برای حوزه‌های مختلفی که به آن‌ها مشغول شده در بیاریم. حاصلش، گپ‌وگفتی یک‌ونیم ساعته درباره نسل زد و نگاهشان به زندگی شد.
پادکست کارگاه کمک می‌کند که مسیر شغلی خود را حرفه‌ای طی کنید و حوزه‌ی منابع انسانی را بهتر بشناسید. با دنبال کردن کارگاه در کست‌باکس، اولین نفری باشید که از انتشار گفتگوی تازه مطلع می‌شوید. راهنمای استفاده از کست باکس
دهه هشتادی ها: ما چه نسبتی با شما داریم؟
پنج سال پیش روی وبلاگم مطلبی با عنوان «دهه هفتادی‌ها: ما به شما حسادت می‌کنیم» نوشتم. آن‌زمان بحث درباره‌ی خلقیات دهه هفتادی‌ها پررنگ و پرتکرار بود و نسل‌های پیشین، عمدتا دهه شصتی‌ها، صفات و ویژگی‌هایی -عمدتا منفی- را به این نسل نسبت می‌دادند. روندی که حالا برای نسل زد متداول شده است.
آریا گازر یکی دهه هشتادی است. نفری از نسل زد که توانسته در حوزه‌ی کاری خود خوش ظاهر شود. تئاتری بسازد که درباره‌ی کوتاهی جزء پرمخاطب‌ترین نمایش‌های تیوال شود، آن‌هم در اولین تجربه‌اش در مقام کارگردان تئاتر. همزمان، در یک حوزه‌ی کمتر متداول -برای مردان، در ایران- کار کند و مهم‌تر، آن کار را با علاقه و «به انتخاب» خود پیگیری کند.
در نظر من -به عنوان پرسشگر- آریا و به‌طور عمومی‌تر، آدم‌های نسل زد از کیفیت بهتری در تفکر و پردازش تصیم‌هاشان برخوردارند، حداقل در قیاس با نسل من، نسل دهه شصتی‌ها.
در این اپیزود سعی کردم که مفروضات خود را از توانایی‌ها و یا به عبارت بهتر، تفاوت‌های نسل زد با نسل‌های پیشین بیان کنم. امید که پُر بیراه نرفته باشم.