گسترش دورکاری از جمله تغییرات چشمگیری است که به‌واسطه همه‌گیری کرونا در سراسر جهان مشاهده می‌شود. در طول شیوع این بیماری، بسیاری از شرکت‌ها و سازمان‌ها در کلیه نقاط دنیا به ناچار کارمندان خود را به منازل‌شان فرستادند تا وظایف روزانه مرتبط با کسب‌وکار را از راه دور سازمان‌دهی کنند و انجام دهند. بسیاری از مشاغل، تصمیم گرفتند در دوران پساکرونا هم به این روش ادامه داده یا حداقل آن را به‌عنوان یکی از گزینه‌ها ارائه دهند. اخیرا رواج روزافزون این روند به‌اندازه‌ای بوده که بخش قابل توجهی از کارمندان دیگر آن را یک مزیت رقابتی به حساب نمی‌آوردند و اساسا انتظار دارند به‌عنوان دورکار مشغول به کار شوند.
تمایل کارکنان برای ادامه مدل دورکاری
«مردیث توریتس» (Meredith Turits) در مقاله‌ای برای BBC Worklife می‌نویسد: «نتایج به‌دست از آمده از نظرسنجی ماه می سال ۲۰۲۱ شرکت Morning Consult نشان می‌دهد، اغلب شاغلان آمریکایی تمایل دارند در دوران پساکرونا نیز به‌صورت دورکاری با کسب‌وکارها همکاری کنند. براساس همین تحقیقات، انعطاف پذیر نبودن کارفرمایان و موافق نبودن آن‌ها با کار از راه دور چیزی در حدود ۴۰ درصد از کارمندان را به ترک شرکت مذکور و یافتن شغلی تازه تشویق می‌کند. این آمار در مورد شاغلان نوکارجو و متولدین نسل هزاره و نسل Z تقریبا ۴۹ درصد است.»
این امر، فشار بسیار زیادی را بر کارفرمایان تحمیل می‌کند. در واقع، بسیاری از صاحبان مشاغل با دورکاری موافق نبوده یا سازمان‌های مربوطه آن‌ها اصلا توانایی انطباق با چنین درخواستی را ندارند. همه این موارد از مهم‌ترین واقعیاتی هستند که باید در نظر گرفته شوند. یعنی، فقط تمایل کارمندان برای دستیابی به یک مزیت خاص به معنای واقع‌بینانه بودن درخواست آن‌ها نیست. برای مثال، احتمالا هر کارمندی می‌خواهد سالانه یک میلیون دلار پاداش بگیرید؛ اما آیا این خواسته صرفا به‌معنای آن است که کارفرمای بالقوه باید این رقم را به او بپردازد؟
همچنین بخوانید: اولین هم‌نشینی متخصصان منابع انسانی | چالش‌های منابع انسانی در دوران پسا کرونا
واقعیت چیست؟
بدیهی است تعداد کارفرمایان موافق با دورکاری به مراتب بیش‌تر از آن‌هایی است که پاداش‌های میلیون دلاری به کارمندان‌شان می‌دهند! براساس شواهد ارائه شده در مقاله «توریتس» (Turits)، انعطاف پذیری کار و رواج دورکاری ممکن است آن‌طور که به‌نظر می‌رسد جهانی نباشد. با توجه به شنیده‌ها، ممکن است تصور کنید امروزه حجم مشاغل آزاد به‌طرز چشمگیری افزایش یافته است.
به عبارت دیگر، شاید فکر کنید شرایط بازار کار در دوران پساکرونا در مجموع به نفع کارمندان است. با این حال، مطالعات نشان می‌دهند تعداد مشاغل انعطاف‌پذیر با شمار کارجویان تناسبی نداشته و به مراتب کم‌تر از آن‌ها است. این عدم تناسب در کشورها و صنایع گوناگون متغیر بوده و کارمندان سراسر جهان را به یک اندازه تحت تاثیر قرار نمی‌دهد. «توریتس» در این باره می‌گوید: «احتمالا کارکنانی که احساس می‌کنند گزینه‌های زیادی پیش‌رو دارند به سختی می‌توانند این واقعیت را بپذیرند. در واقع، برخی از کارجویان برخلاف میل باطنی‌شان احتمالا مجبور به حضور در سازمان‌ها و شرکت‌ها خواهند شد.»
پیدا کردن الگوی مناسب
با توجه به آن‌چه گفته شد، بسیاری از کارفرمایان احساس می‌کنند برای جذب نیروی کار مناسب و جلب رضایت آن‌ها حتما باید گزینه دورکاری را در دوران پساکرونا ارائه دهند. با این حال، به دلایل گوناگون کلیه صاحبان مشاغل نمی‌توانند این کار را انجام دهند یا اصلا تمایلی به آن ندارند. طبیعتا سیاست‌های تجاری هر کسب‌وکاری براساس برخی از اولویت‌ها و معیارها تنظیم شده و ممکن است اساسا با دورکاری مطابقت نداشته باشد.
بدیهی است کارفرمایان به‌دنبال ایجاد نوعی الگوی کاری هستند که نیازها و خواسته‌های کسب‌وکار و مخاطبان اصلی آن یعنی مشتری‌ها را به بهترین نحوی برآورده کند. بنابراین، با وجود اهمیت بسیار زیاد نیروی کار و لزوم برآورده کردن خواسته‌های به‌حق آن‌ها، سازمان‌ها همیشه نمی‌توانند به کلیه درخواست‌های کارکنان پاسخ مثبت بدهند.
منبع: BLR
