آن‌کاری که در طول روز (و گاهی هم شب) به آن مشغولیم و به واسطه‌اش امرار معاش می‌کنیم، نقش مهمی در کیفیت، شکل و سبک زندگی‌مان دارند. اما تا چه میزان باید به این بخش از زندگی، اعتنا کرد و به آن اعتبار بخشید؟ اصلا کار حرفه‌ای باید چه جایگاهی در زندگی‌مان داشته باشد؟ هویتی که برای خود قائلیم تا چه میزان به کار و تخصص‌مان مربوط است؟ امیر لطیفی برنامه‌نویسی است که پاسخش به این پرسش‌های نسبتا فلسفی، حداقل به قدرِ شناخت من، کمی متفاوت از دیگران است.
پادکست کارگاه کمک می‌کند که مسیر شغلی خود را حرفه‌ای طی کنید و حوزه‌ی منابع انسانی را بهتر بشناسید. با دنبال کردن کارگاه در کست‌باکس، اولین نفری باشید که از انتشار گفتگوی تازه مطلع می‌شوید. راهنمای استفاده از کست باکس
امیر لطیفی از قدیمی‌ترین آدم‌هایی است که در فضای اکوسیستم استارتاپی ایران می‌شناسم. در سال‌های نسبتا دور، حضور فعالی در رویدادهای استارتاپی داشت و در شبکه‌های اجتماعی هم، از کار و حرفه‌اش می‌نوشت. او مدتی را هم در کافه باز مشغول بود و با استارتاپ‌های دیگری نیز همکاری داشت. کم‌کم اما، حضورش در این عرصه کم‌رنگ شد و رنگ‌وبوی نوشته‌های‌اش هم از جهان نرم‌افزار و برنامه نویسی به سمت هنر و فلسفه چرخید.
حالا برای امیر لطیفی شغل و تخصص‌اش در عرصه‌ی نرم‌افزار، از اولویت افتاده و «فلسفه» را مأمن بهتری می‌شناسد. مستقل از تفاوت‌های بارز میانِ این دو جهان، برای من، شکل نگاهش به جهان و چشم بستن بر «مسیر مرسوم» جذاب آمد. در این گفت‌وگوی دو ساعته با او کمی درباره‌ی فلسفه و بیشتر پیرامون فسلفه‌ی کار کردن حرف زدم.
امیر لطیفی پادکستی با عنوان «دیدن» را نیز می‌سازد که در آن درباره‌ی تاریخ فلسفه حرف می‌زند. اگر به این حوزه علاقه‌مندید، شنیدنش را به شما توصیه می‌کنم.
